BiLBiLAT DHE PRANGAT!…

[gene]

perrallen na e tregove ne fillim te temes agim
poezine e ndrite ne vazhdim
tani duhet nje mbyllje qe te kete po aq fantazi

[Agim Doçi]

Si psikologji moj qene
shume gabim qe quhesh gene!
Je kurioz i rraces teme
shume te fal beji sat eme...

Apo jo?...Ka fantazi ëëë?

[Sabriu]

Të lumtë poet i nderuar,hekuri me hekur,zjarri me zjarr,uji me ujë thot një fjalë e urtë.

[gene]

ky ishte maximumi i intelektit tend agim?

suksese agim

vazhdo merru me perralla dhe ai ler politiken me te rriturve

BEBE KOPSHTI

[IL__SANTO]

ATYRE QE JANE ANTIBERISHIANE

Bini sazeve vellezer se te vetmen gje qe nuk kuptojne te majtet eshte se ata kurr nuk pajtohen dhe nuk mesohen me humbjen e pushtetit me vote! Ata e marrin me pushke! Populli i nxorri jashte perdorimit.
Dikush kerkoi poezi nga une. Ja po ja nis!!!!!!!!!

Bilbilenjtë e Parlamentit

Agim Doçi
Dolën deputetët, dolën bilbilenjtë
Kamerat filmuan. njerzit u pataksën
Frynin apo s’frynin të gjith barkmëdhenjtë
Bajga…kakërdhi…dikush bëri glasën.


Sherri merrte flakë, grushte nga dy anët
Keca, kacagjela, desh e cjep me brirë
Bandë e Ali Babës nxorri jataganët
Sallë e Parlamentit plot me faqenxirë…


Vodhën e plaçkitën, u çudit Evropa
Banda e kaçakve tetë vjet në pushtet
Ikën nga karriget se i nxorri vota
mall jashtë përdorimit plehra të vërtet.


Stan i socialistëve çfar të qaj më parë
Me çoban kokëboshin zdapin si zdërhell
Thurin, tjerrin plane, dhe hartojnë skenarë
Konferenca shtypi…futja kot hunderr…


Kush na ka në dorë, o mjer Shqipërija.
Majtas me hajdutë, djathtas me krahthatë
Korrupsioni plagë, gjumë prokurorija
nën jastëk flejnë dosjet, histori e gjatë…


Vota shkon e vjen, shkon e vjen pushteti
Si çekan reforma mbi administratë
Shkojnë e vijnë hajdutat, dëshmitar mileti
Për çdo natë replika, analistë truthatë…


Analistë ndër klane, analistë ekranesh
Njëri i bjen gozhdës, tjetri asht eksiq…
Dy janë kokë me qoshe, tjetri si mi halesh
Analistëve tanë u vjen era xaxiq…


Marr telekomandën, bredh nepër stacione
Veç kronikë e zezë, ngado mbretëron.
Pastaj ikin dritat, nxjerrim “municione”
Qirinj me dhjamë derri, gjith shpia tymon.


Nxin Tirana natën si qytet Afrike
Rrugët plot me baltë si në Tanzani
Kudo sundon terri, fushat me përmbytje
Krenarë dhe të dhjerë në…demokraci.



Kafenetë gëlojnë, vërrshojnë thashëethemet
Do ikë Jozefina, se kanë bërë Mocion!
Heqin vënë ministra, marrin shkas hamëndjet
Ngrihet avokati, flet si gramafon…


“Do ruaj aksionet!…jam politikan!”
Bjeri drejt bre burrë, fare mos u druaj.
Çfar të qaj më parë, biri im Selman?
S’janë politikanë… janë politikuaj!


Para mikrofonit, dalin kapardisur
Shajnë e ulërijnë, me zhargon banal
Shtyhen, ofendohen, si cjep të hazdisur
Miu bëhet buall…pordha bëhet mal.


Ky është Parlamenti…kjo është Shqipërija.
Lum si ti or popull, për liderë që ke
Na mban veç një shpres…ndoshta Perëndija
O do t’na bekojë…ose le t’na dhjesë!

O derman po e paske sensin poetik 10 ore aman.Si i themi neve nga Vlora mbaj hudher se mos merr sy. Po aman se akoma spaska hy ideja e politikes ne Shqiperi?Politika eshte per Deputete menyr pasurimi dhe per Popullin menyre varferimi por per cudi problemi eshte se te gjithe jane dakort dhe te kenaqur nga kjo zgjidhje.Prandaj Ps ose Pd populli e ka gjithmon te ashtuquajturin ( Pambukun me Jodio)

[dardajan]

Agim
i bashkohem postimit tend nr-1 dhe te tjerve me pas por dua te shtoj se kete radhe te pakten po bejne lufte ne parlament dhe jo ne rruget e Tiranes Vlores apo gjetke dhe perderisa konlikti mbetet aty brenda eshte e keqja me e vogel.

Deshiroj qe ne parlament te veproj ligji sipas rregullores se saj dhe gjithashtu te fillonin sipas ligjit mospagimi apo largimi e deputetve qe kan nga 8 muaj qe nuk marrin pjese ne te si psh Tosi i nanove.

[Sabriu]

ËSHTË KRIZË E DYPUSHTETIT, JO KRIZË E PARLAMENTIT

Partia Socialiste dhe aleatët e majtë për shumë ditë me
radhë kanë vënë kujen se në Shqipëri ka plasur “kriza e
parlamentit” dhe gjoja për të dalë nga kjo krizë i kërkojnë
Presidentit të Republikës të thërrasë një tryezë të partive
parlamentare për të biseduar dhe për të rënë në ujdi të
pranueshme për të gjthë. Kurse PD në emër të shumicës
qeverisëse përgjigjet se nuk ka krizë parlamentare e nuk do
të tilla bisedime. Por Berisha ia lë topin Presidentit të
luajë si të dojë në fushën e tij, duke thënë se nuk ndërhyn
në punët e tij nëse do apo jo të marrë nisma siç kërkon
Rama.
Në parlament kemi parë skena të shëmtuara, që edhe po të
krijoheshin nga rrugaçët e të droguarit në rrugë do të
ishin të pafalshme. Deputetë që shkojnë me pranga, me
bilbila, me daulle. Për të ulur zjarminë e këtyre të
revoltuarve revolucionarë shumica rreshton njerëzit e
Gardës për të mbrojtur deputetët e ministrat e saj të urtë.
Kjo i tërbon edhe më shumë të revoltuarit që zënë e ankohen
se janë keqtrajtuar në sallë dhe ngrenë padira në
prokurori. Kishim parë skena të pahishme rreth parlamentit.
Demonstrata të fuqishme në vitin1991 që irrituan aq shumë
kryetarin Kastriot Islami saqë ky harroi se kishte
mikrofonin hapur dhe u shpreh sikur të më garantojë kush
familjen jap urdhër e dal vetë me mitroloz t’i grijë. Kemi
parë parlamentin në shtetrrethim kur vendoste gjendjen e
jashtëzakonshme në vitin 1997. Kemi dëgjuar për krismat e
armëve në korridorin parlamentit kur iu bë atentat Azem
Hajdarit. Kemi parë karnavalet e PD-së në vitin 2001 kur
deputetët me divizën bardhë e blu ndiznin qirinj për të
bërë varrimin simbolik të parlamenti të dushkut. Por ende
nuk kishim parë këtë yrnekun e tanishëm që brenda në sallën
e parlamentit të bëhen kërcënime ose të dëgjohen ultimatume
si të Komitetve të Jugut më 1997: bëni si themi ne ose s’ka
parlament. Nuk kishim parë që në emër të demokracisë e të
“kthimit të fshehtësisë së votës” të bëhej tentativë nga
pakica për të marrë peng parlamentar shumicën, për të
shndërruar sallën e parlamentit që të gjthë me hipokrizi e
quajn “tempulli i demokracisë” në një mjedis vagabondazhi.
Edhe këtë e pamë.
E keqja dhe e liga në demokraci përtërihen e përsosen shumë
më shpesh se të mirat e demokracisë. Hipokrizia lulëzon pa
pengesë. U vërtetua se fajin nuk e ka aq shumë
mosrespektimi i fshehtësisë së votës, por spekulimi
hipokrit me fshehtësinë e votës. Për të qenë më të saktë
fajin e ka edhe vetë fshehtësia e votës. Në parlament nuk
duhet të ketë votim të fshehtë asnjëherë e për asgjë. Në
qoftë se deputetët nuk guxojnë të votojnë hapur në
parlament do të thotë se nuk ka demokraci në vend, ose në
parlament nuk kanë shkuar njerëz dinjitozë e demokratë të
vërtetë. Vota e fshehtë nuk pjell demokraci, por hipokrizi
e paburrni, nuk sjell zgjidhje demokratike serioze, por
nxit e përligj intrigën, pabesinë e rrufjanllëkun.
Frikacakët nuk kanë përse të shkojnë në parlament.
Gjithçka nisi si një skenar dhe regjisure banale kur
“Kapedan-Sulot” e së majtës shpallën se namuzi i tyre
maçoist politik e shijet e tyre demokratike fort burrece
nuk mund të duronin më shumë se 200 ditë të komandoheshin
nga një femër “noprane”. Jozefinëa e shkretë është sjellë
si shelege e butë në parlament po ta krahasosh me Kastriot
Islamin e vitit 1991 dhe sidomos me Skënder Gjinushin
prepotent të viteve 1997-2001 që ishte ulur në karrigen e
kryetarit me vrullin e komandantit politik të një rebelimi
të armatosur. Edhe Servet Pëllumbi i moderuar po të jetë
për hile e shkelje ka bërë më shumë dhe më të rënda se ato
që i quhen mëkate të pafalshme Jozefinës. Por socialistët
imituan xha Sulon në filmin “Kapedani” që nuk mund ta
lëshonte për tokë namuzin e mustaqeve dhe të punonte në
kooperativën bujqësore që drejtohej nga një çupërlinkë. “Ta
shkarkojmë Jozefinën”, ishte kushtrimi i “Sulo-kapedanëve”
të parlamentit , të cilët për të qenë të ndershëm duhet
thënë se nuk kanë asgjë të përbashkët me fisnikërinë e
personazhit “xha Sulo” në film.
Por puna e shkarkimit të Jozefinës nuk u doli si e kishin
nisur ata dhe ndonjë ”karrigethyer” nga kampi i shumicës. U
kuptua që përveç sebepit për sherr politik ata që nisën
procedurat e shkarkimt kishin dhe një plan praktik për të
vënë në jetë, të sillnin në krye të parlamentit ndonjë
“karrigethyer” nga rrethi i Berishës. Përveç ngjashmërive
të tjera me zhvillimet e vitit 1997 duhet mbajtur shënim
edhe kjo veçori, në kampin e PD-së u shfaqën
karrigethyerit.
Jozefina nuk u rrëzua, përkundrazi u nis për në Amerikë dhe
atje u vlerësua si një fitore për Shqipërinë që jep
shembull të tillë demokracie që vë një grua të drejtojë
legjislativin. Merreni me mend çfarë përshtypje të keqe do
të kishte bërë sikur të nddhte që në Shqipëri të shkarkohej
brenda dy muajsh e para grua në historinë e saj e zgjedhur
kryetare parlamenti. Kjo mund të ndodhte vetëm sikur
Jozefina të kishte kryer krime të tilla si serbja Pllavçiç
që e kërkoi dhe e dënoi Gjykata e Hagës për krime në
Bosnje. Sikur në vend të Jozefinës të ishte zgjedhur Luiza
Hoxha me siguri “Sulo-kapedanët” do të ngriheshin si trup i
vetëm në mbrojtje të saj. Votimi për Jozefinën u kthye në
humbje të madhe për “Sulo-kapedanët”, se nuk doli gjë ai
alarmi për shkelje të fshehtësisë së votimit. Atëherë
“Kapedan-Sulot” nxorrën nga arkivi dosjen e praktikave
beogradase. Në vitin1997 përdorën simbolet serbe të
ngritjes së tre gishtave për të nxitur turmat e britmave
“duam paratë tona”. Kësaj radhe bënë si ato ditët në rrugën
e Beogradit kur rrëzohej Milosheviçi, filluan koncertin e
bilbilave, zhuzhatjen si gjinkallat në korrik, jo në rrugë
por brenda në parlament, tundën dhe prangat e policëve , si
për t’u thënë rivalëve nga shumica, ose na lidhni ju që të
dukemi heronj, ose pranoni të lidhim ne shumicën me prangat
e votimeve të fshehta që shumica të mos bëjë dot gjë pa
izmin e pakicës. Nuk u eci që incidenti të kishte edhe gjak
e bojë të kuqe si në sheshin “Skënderbej” më 28 maj 1996.
Por ama një konflikt me njerëzit e rendit brenda në sallë e
krijuan. Qaravitjet në kupë të qiellit zbuluan madje edhe
një “filmues hafije” që i përkiste gardës, mekanizëm
shtetëror. Kjo për bilbilsat ishte e padurueshme. Ata nuk
kanë gajle të filmohen nga gjithfarë reporterësh,
kameramanësh, të njohur e të panjohur,të gjithëfarë
televizionesh që nuk dihet mirë për kë punojnë e ku i çojnë
prodhimet e tyre. Por nga një gardist kurrsesi nuk duan të
filmohen.
Edhe kjo nuk e zgjidhi punën, tani ka mbetur zgjidhja ose
tek presidenti ose tek “rebelimi” si në vitin1997 ( edhe
atëherë në fund të shkurtit e në fillim të marsit u bë
zallamahia. Kësaj radhe e majta ka një mangësi, nuk është
bashkuar, nuk ka më një “Forum për Demokraci”, sepse Gumeni
s’është në Shqipëri, Kurt Kolës i ka rënë itibari, Fatos
Lubonja është më shumë në anën e Berishës, As Arben Imamin
nuk e kanë si më 28 mars 1996 që t’u jepte zemër në sheshin
“Skënderbej” për të rrëzuar diktatorin Berisha, se ka
shkuar shef kabineti tek Berisha. Nuk ka shenja se diku po
krijohen komitete të shpëtimit publik. E gjitha e reja
është një takim i të majtëve të përçarë dhe lëvizja e Metës
drejt PS-së.
Edhe shumica nuk i ka punët më mirë. Teprica e votave mbi
pakicën është e brishtë. Rreziku i aktivizmit të
karrigethyerve është i madh. Nismat për të ndryshuar krerët
e institucioneve, sidomos prokurorin e përgjithëshëm po
ngecin. Madje kërcënimi për postin e Sollakut, u kthye në
hyxhym për t’i hequr kolltukun Jozefinës. Shumica e ka
pësuar si në përrallën e atij që kapi hajdutin, por nuk e
çonte dot ku duhej, as e lëshonte dot, se hajduti nuk e
lëshonte më atë.
Opozita bërtet “bëni lëshim të dalim nga kriza
parlamentare”. Në të vërtetë nuk ka krizë parlamentare se
një krizë e tillë ndodh kur parlamenti nuk është në gjendje
t’i japë një qeveri vendit dhe pasi janë provuar gjithë
variantet e mundësitë duhet të shpërndahet për të kërkuar
zgjidhje nëpërmjet zgjedhjesh të reja para kohe. Këtë e
dinë mirë të dy palët. Edhe opozita që bërtet se ka krizë
parlamentare e di se bën gabim. Shumica nuk ka garanci të
plota se nuk mund të shkohet edhe drejt një krize
parlamentare se “dukuria Xhuveli” që dëmtoi të majtën mund
të infektojë edhe të djathtën.
Krizë parlamentare ende nuk ka. Por ka shpërthim të ri të
një krize të vjetër, të „krizës së dypushtetit“ dhe të
„krizës së bashkëqeverisjes informale“. Këto dy kriza e
kanë zanafillën qysh nga viti 1991. PPSH që kishte 2/3 pas
31 marsit 1991 deshi bashkëqeverisje, jo informale por
zyrtare me PD dhe ia arriti duke i imponuar qeverinë e
stabilitetit,që doli një dështim i plotë. Menjëherë pas
fitores së PD më 22 mars 1992 PS kërkonte t’i impononte
PD-së „bashkëqeverisjen informale“ dhe qysh ditën e parë të
parlamentit Nano kërkoi zgjedhje të reja. Kjo donte të
thoshte „ose qeverisni në ujdi me ne, ose nuk ju lëmë të
qeverisni të qetë.“ Në vitin 1996 PS përsëri kërkoi
krijimin e situatës për bashkëqeverisje informale. Meqenëse
nuk e arriti filloi përgatitjet për përmbysjen e vitit
1997. PD tentoi me ato fuqi që i kishin mbetur t’ia nxinte
jetën qeverisjes së PS-së, madje a mori për pak orë
pushtetin në shtator 1998. PD shumë kohë ka luajtur kartën
e zgjedhjeve të parakohëshme dhe i imponoi PS-së
bashkëqeverisje informale në vitin 2002 me marrëveshjen
Nano-Berisha dhe me zgjedhjen e Moisiut president
konsensual e të Sollakut prokuror të përgjithëshëm.
Këtë do të bëjë tani PS, të riaktivizojë marrëveshjen
Nano-Berisha për bashkëqeverisje informale, sepse me provat
e fundit duket e kuptoi se taktika leniniste e
shpartallimit të Dumës si në kohën e dypushtetit në Rusi
pas revolucionit të shkurtit 1917 nuk është e lehtë dhe
parrulla “gjithë pushtetin ramo-socialistëve” nuk ka gjasa
për sukses. Prandaj Rama e PS duan një ujdi me PD-në e
Berishën që të parëve t’u lëshohet terren për sukses në
zgjedhjet lokale. Rama kërkon me çdo kusht që të sigurojë
vazhdimësinë e pushtetit të tij në Bashkinë e Tiranës..
Kërkesa e Ramës që Moisiu të thërresë tryezën e partive do
të thotë të pranohet se vendi ka hyrë tashmë në krizën
institucionale, edhe pse nuk ka krizë të mirëfilltë
parlamentare. Gjithnjë tryezat e partive janë thirrur për
të zhvleftësuar parlamentin, për të vënë pazarllëqet e
matrapazllëqet politike mbi zgjidhjet institucionale. Këtë
bënte Ramiz Alia kur krijonte Këshill Presidencial të
paligjëshëm në fillim të vitit 1991, tryeza partishë në
qershor e në dhjetor të atij viti. Këtë imponuan
socialistët në 9 mars të vitit 1997. Këtë imponuan
demokratët gjatë ujdisë Nano-Berisha 2002. Këtë duan të
bëjnë ramosocialistët tani. Këta duan me çdo kusht të
shmangin rrezikun që fushata e egër verbale e Berishës
kundër korrupsionit të tyre të mos kthehet në fushatë
veprimesh konkrete.
Tollovitë që kanë ndodhur në Shqipëri janë gjithashtu në
një linjë të njohur zhvillimesh ndërkombëtare për Kosovën.
Sa herë i duhet Sebisë të vështirësojë pozitën e
shqiptarëve të Kosovës nxisin sherre në Shqipëri. Dhe sa
herë serbët ndjejnë një nevojë të tillë grekët provokojnë
tensione me Shqipërinë. Kështu ka ndodhur edhe këto kohë.
Aktorët kryesorë të gjithë këtyre kombinacioneve të
fëlliqur janë po ata që e kanë nisur këtë punë qysh nga
vitit 1991.

5 mars 2006 Abdi Baleta

[miko]

Mua pse më duken bilbilat dhe prangat,metoda shumë më të civilizuara,demokratike dhe paqësore se ato sulmet ndaj institucioneve shtetërore për marrjen e tyre me dhunë...

[Agim Doçi]

A e kuptoni qe te majtet nuk pajtohen me humbjen e pushtetit. Ata gjykojne se kane lindur per te qene te perjetshem ne qeverisje edhe se jane magahajdute!

[Qerim]

A e kuptoni qe te majtet nuk pajtohen me humbjen e pushtetit. Ata gjykojne se kane lindur per te qene te perjetshem ne qeverisje edhe se jane magahajdute!

A e kuptoni se pd-ja nuk pajtohet me humbjen e pushtetit ? Ata gjykojne se kane lindur per te qene te perjetshem ne qeverisje edhe se jane megahajdute !

ps. , ke humor Gimi ....C`faj ka Ps-ja se ne Shqiperi nuk ka force tjeter te denje per te qendruar ne pushtet? Pd-ja ???? Te lutem mos u tall !